Αυτό που ήθελα να κάνω για μένα φέτος το καλοκαίρι ήταν να πάρω τη φωτογραφική μου τσάντα και να τραβήξω για κάπου, χωρίς να έχω κατά νου κάποιο συγκεκριμένο προορισμό. Στόχος μου ήταν να γνωρίσω και να φωτογραφήσω νέα πρόσωπα σε μέρη που δεν είχα ξαναπάει. Αυτό που δεν φαντάστηκα όμως, ήταν ότι θα βρεθώ σε έναν τόπο που για πολλούς θεωρείται «η χαρά του φωτογράφου».

Ξεκίνησα το ταξίδι μου κατεβαίνοντας στον Πειραιά,από όπου πήρα το πλοίο με πρώτο μου σταθμό την όμορφη Ανάφη, έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Μετά από μερικές ώρες ταξιδιού,κάνοντας βόλτα στο σαλόνι του πλοίου, είχα την τύχη να γνωρίσω τέσσερις κυρίες, ομογενείς από τη Νέα Υόρκη,που ταξίδευαν προς τον τόπο καταγωγής τους, την Κάρπαθο, προκειμένου να περάσουν εκεί τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Καθώς είχαμε άπλετο χρόνο μπροστά μας για να φτάσουμε στους προορισμούς μας, αναπτύξαμε διάφορες συζητήσεις, μία εκ των οποίων ήταν για τη φωτογραφία.Και κάπου εκεί μου λέει η μία κυρία: ‘’αλήθεια δεν έχεις πάει ποτέ να φωτογραφήσεις στην Όλυμπο;’’.Η απορία στον τόνο της φωνής της μου κέντρισε κατευθείαν το ενδιαφέρον και έτσι σκέφτηκα πως πρέπει να αλλάξω το εισιτήριο μου άμεσα και να πάω σε αυτόν το μαγικό τόπο που μου εξιστορούσε, και αυτό έκανα.

Μετά από 27 ώρες ταξιδιού, φτάνοντας στο Διαφάνι, το λιμάνι της Ολύμπου, ένιωσα πως είχα μπροστά μου κάτι διαφορετικό και επιβεβαιώθηκα όταν μετά από 8 περίπου χιλιόμετρα συνεχών στροφών ορεινού όγκου μέσα στην παρθένα φύση,αντίκρισα τον απίστευτο αυτό προορισμό. Μόλις, λοιπόν, το αυτοκίνητο πήρε την τελευταία στροφή και είδα μπροστά μου την Όλυμπο,ένιωσα ένα πλήθος συναισθημάτων να με κυριεύει.Το φως, οι μυρωδιές,τα ανεπανάληπτα δημιουργήματα νησιωτικής αρχιτεκτονικής, αποτελούν μια ξεχωριστή εμπειρία.Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι ήμουν στο σωστό μέρος, το οποίο αναζητούσα και. Από τα πρώτα πράγματα που ένιωσα όταν πάτησα το πόδι μου στην Όλυμπο –ή Έλυμπο όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι - ήταν ότι ο χρόνος δεν κατάφερε ακόμη να την αγγίξει. Άγχος, πίεση, θόρυβος, είναι λέξεις και έννοιες οι οποίες είναι ανύπαρκτες σε τούτο τον τόπο. Το φύσημα του Πουνέντε κάνει τα σύννεφα να γλιστρούν ανάμεσα στις κορυφές των βουνών,χαρίζοντας μια μοναδική δυναμική εικόνα στον επισκέπτη. Τα σπίτια, σαν πολύχρωμα στολίδια κεντημένα πάνω στα άγρια βράχια των βουνών, όλα με το δικό τους φούρνο, το δικό τους ανεμόμυλο και τη δική τους εκκλησία,αποτελούν ένα μοναδικό σκηνικό που μοιάζει σαν να είναι βγαλμένο από παραμύθι. Με την πρώτη βόλτα στα λιθόστρωτα καλντερίμια αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για ένα πραγματικό ταξίδι στο χρόνο,όπου οι περισσότεροι κάτοικοι είναι ντυμένοι με τις παραδοσιακές ενδυμασίες και ομιλούν μια διάλεκτο η οποία διατηρεί πολλά δωρικά στοιχεία. Ο επισκέπτης νιώθει μια πληρότητα και στις πέντε του αισθήσεις, ζώντας λίγο στη μυστηριώδη ατμόσφαιρα που αποπνέει τούτος ο ξεχωριστός τόπος.

Αυτό που επεδίωξα από την πρώτη κιόλας μέρα ήταν να γίνω ένα με όλους τους ντόπιους, οι οποίοι με υποδέχτηκανκαι με φιλοξένησαν με τον καλύτερο τρόπο, σαν να με γνώριζαν από χρόνια, σαν να ήμουν ένας από αυτούς.Μία από αυτούς ήταν και η Μαρίνα Λεντάκη, η πρώτη Ολυμπίτισσα που γνώρισα, η οποία με φρόντισε με τον καλύτερο τρόπο και την ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό, όπως και όλους τους αξιόλογους ανθρώπουςπου γνώρισα κατά τη διάρκεια της διαμονής μου.

Δε θα λησμονήσω την πεζοπορία από την Όλυμπο στην Αυλώνα, έναν αγροτικό παραδοσιακό οικισμό, ο οποίος είναι ο σιτοβολώνας του χωριού και στη συνέχεια, στην αρχαία παραλιακή πόλη Βρυκούντα, η οποία καταστράφηκε πριν από πέντε περίπου αιώνες.

Φρόντισα να γευτώ τις υπέροχες, τοπικές, σπιτικές, γαστρονομικές δημιουργίες κάθε φορά που μου δινόταν η ευκαιρία και φυσικά δεθα ξεχάσω το απίστευτο ζυμωτό ψωμί και την λαχανόπιτα της κας Καλλιόπης στον ξυλόφουρνο,όπως και τους πρωτότυπους μεζέδες και το ρακί με τον Νίκο, ιδιοκτήτη του καφενείου «Παρθενών».

Η εμπειρία ήταν μοναδική και οι εικόνες δεν αποτυπώθηκαν μόνο στις κάρτες της φωτογραφικής μου μηχανής, αλλά και βαθιά μέσα μου.

Φεύγοντας από την Όλυμπο κατάλαβα ότι το ταξίδι μου δεν τέλειωσε εδώ και ότι ανοίγει ένα καινούριο φωτογραφικό κεφάλαιο στη ζωή μου, που θα έχει πολλές ενότητες και πολλές επισκέψεις, προκειμένου να καταγράψω με το φακό μου τη ζωή και το βίο των ανθρώπων της, που τόσο συμπάθησα.