Στην αυγή του νέου έτους ξεπρόβαλλαν και οι πρώτες ηλιόλουστες αλλά παγωμένες ημέρες, “αλκυονίδες” θαρρώ πως τις λένε.

Από μικρή ηλικία λάτρευα αυτές τις λαμπερές ημέρες, διότι ήταν για μένα ευκαιρία για φωτογραφικούς περιπάτους, στους οποίους δεν είχε και πολύ μεγάλη σημασία το κλικ, αλλά η αισιοδοξία που αντλούσα από τη δύναμη αυτού του πλάγιου φωτισμού με τις υπέροχες μακριές σκιές.

Σύμφωνα με τον επικρατέστερο μύθο, η Αλκυόνη, κόρη του Αίολου, ήταν μία πανέμορφη γυναίκα η οποία ήταν παντρεμένη με τον Κύηκα. Μάλιστα ο γάμος τους ήταν τόσο τέλειος, που οι δυο τους πίστεψαν ότι είναι ισάξιοι των Θεών.

Τότε ο Δίας για να τιμωρήσει την αλαζονεία τους, βύθισε το καράβι του Κύηκα και τον άφησε να πνιγεί. Η Αλκυόνη θρήνησε τόσο πολύ το χαμό του συζύγου της, που ο Δίας τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε ένα πανέμορφο πουλί, το οποίο ήταν όμως καταδικασμένο να γεννά τα αυγά του το χειμώνα.

Έτσι, τα αγριεμένα κύματα ορμούσαν στα βράχια και κατέστρεφαν τη φωλιά και τα αυγά της Αλκυόνης.

Τότε λοιπόν ο Δίας τη λυπήθηκε για άλλη μια φορά και διέταξε να σταματούν οι άνεμοι και να λάμπει ο ήλιος για δεκαπέντε ημέρες μέσα στην καρδιά του χειμώνα προκειμένου να μπορεί η Αλκυόνη να κλωσάει τα αυγά της.

Αφήνοντας πίσω το μύθο της Αλκυόνης, η φύση μας δείχνει ότι όλα είναι μια εναλλαγή καταστάσεων: καλών και κακών, κακοκαιρίας (χειμώνας) και καλοκαιρίας (καλοκαίρι), ζωής και θανάτου. Όλα αυτά μας δείχνουν ότι ζούμε σε ένα θαύμα που ονομάζουμε "ζωή". Οι Αλκυονίδες Μέρες, αν τις δούμε συμβολικά, μεταφέρουν ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα:

«ότι ακόμα και στη "βαρυχειμωνιά", θα υπάρχουν περιστάσεις που θα μας δίνουν δύναμη και θάρρος, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, ώστε αισιόδοξοι πια, να περιμένουμε την "καλοκαιρία" και τον ερχομό της "άνοιξης", κυριολεκτικά και μεταφορικά».